Het is dinsdagochtend, ik rijd wat eerder van huis weg want er vinden wegwerkzaamheden plaats rondom de praktijk en ik moet omrijden. Het is de eerste dag dat het wat koeler is, na een lange periode van uitzonderlijke hitte in september. Het is vochtig, de dauw staat op de weilanden. Een mooi plaatje, maar tegelijkertijd denk ik aan onze chronische long cliënten, hoe zal het hen vergaan op deze vochtige en klamme dag?
De dag begint, zoals elke dinsdag, met het hele team, de start-up. Even inchecken hoe ieder zijn week heeft gepland, of er bijzonderheden zijn en algemene thema’s bespreken, bijvoorbeeld Wereld Ergotherapie dag. Altijd gezellig, de tijd vliegt en snel door naar mijn volgende afspraak. Er staat een MDO post-covid gepland, waarbij de meeste disciplines uit het gezondheidscentrum aanwezig zijn. We bespreken enkele cliënten, waarbij vooral de voortgang besproken wordt en of we op de juiste koers zitten. Zien we herstel, stagneert de behandeling? Kunnen er bijvoorbeeld nog andere disciplines van meerwaarde zijn, zoals een osteopaat of een psychosomatische fysiotherapeut?
De rest van de ochtend heb ik cliënten op de praktijk. Het is afwisselend, mijn eerste cliënt is begin 50 en heeft nu zo’n 9 maanden post-covid klachten. Ze zit er doorheen, het wil allemaal even niet meer, positief blijven is nu lastig. Begrijpelijk, want revalideren gaat met vallen en opstaan. Het verlies van grip op je eigen leven en het niet weten waar het eindigt is voor veel cliënten pittig. Alsof je een reis hebt geboekt, maar een open ticket hebt, je weet niet wanneer je terugkomt, zo omschreef deze cliënt haar gevoel. Een luisterend oor bieden is vaak het belangrijkste. Ook hebben we samen gekeken wat er nu nodig is en hoe we dat in gang kunnen zetten.
Zo was ook de volgende cliënt bekend met post-covid klachten, alleen is haar situatie totaal anders. 30 Jaar, een jong gezin en werkt in de zorg. Ze was voor het eerst naar het werk geweest en viel gelijk in haar oude rol en nam deel aan een (crisis) overleg, terwijl zij alleen maar koffie wilde gaan drinken. Het overviel haar en ging compleet over haar grenzen. Een voorbeeld hoe het zo vaak gaat in de praktijk. Juist door deze ervaring konden we hier dieper op ingaan en doelen maken voor de volgende keer hoe dit te voorkomen.
Een uur behandeling klinkt voor velen vaak lang, maar in de praktijk blijkt juist dat het prettig is om tijd en ruimte te hebben om door te vragen en de diepte in te gaan, want juist dan komt er inzicht en besef hoe bepaalde patronen werken. Snel mijn volgende cliënt binnen roepen. Al ruim een jaar mag ik haar begeleiden in het stukjes energieverdeling, grenshantering, prikkelverwerking & ontspanning. We bespraken dat er in een jaar veel kan veranderen. Waar werken stipt op prioriteit nummer 1 stond, is zij het afgelopen jaar gaan beseffen dat energie overhouden voor een ‘leuk en fijn’ leven veel belangrijker is. Dat is het mooie van ons vak, mensen mogen begeleiden op hun pad om hun nieuwe gebruiksaanwijzing te leren kennen.
Ik lunch boven in de kantine. Diverse disciplines zijn aanwezig en altijd fijn om even in een andere omgeving te zijn en over de dagelijkse bezigheden te hebben als gezin, de vakantie en je weekendplannen.
Ik stap in de auto en ga verder. Dichtbij de praktijk bezoek ik een mevrouw van begin 60 met een progressieve longaandoening. Zij wil graag verhuizen en staat al een tijd op de wachtlijst voor een appartement. Zij houdt regie en heeft behoefte aan haar eigen netwerk om haar heen, voor nu en voor later als het slechter gaat. Soms vindt zij het lastig, dat haar wereld kleiner wordt en er zorgen zijn over de toekomst. Ik heb bij deze mevrouw de mini-activiteiten methode besproken. Waarbij het gaat om bewust kleine mini-activiteiten uit te voeren waar je blij van wordt en waardoor je oxytocine aanmaakt, dat je uiteindelijk veerkrachtiger maakt om met fysieke en mentale tegenslagen om te gaan. Zij vond deze tool erg leuk en gaat hiermee aan de slag.
Ik ga verder, weer een omleiding, helemaal binnendoor kom ik aan op de volgende bestemming. Een cliënt waarbij ik ben ‘ingevlogen’ voor de Weer Aan het Werk methode. Vandaag kom ik voor de tweede keer en gaan we aan de slag met de vraag; wat is voor jou werk-privé balans en welke signalen voel je op je werk naarmate je langzaam meer richting je grenzen gaat. Daaropvolgend hebben we aandacht geschonken aan wat je doet op je werk om je op te laden. Heel nuttig, want deze strategieën kunnen anders zijn dan de strategieën die je thuis inzet.
Snel naar huis, eten koken en de jongste naar voetbal brengen. De avond eindigt met een vergadering, ik ga er lopend naar toe, heerlijk zelf even ontspannen in de buitenlucht!
Meer weten over ergotherapie ? Luister dan naar onze podcast, Ergotherapie in een notendop?
