Het is een onstuimige dinsdagochtend in februari als ik mij klaar maak voor een nieuwe werkdag. De kinderen zijn naar school gebracht en de stagiaire staat al op mij te wachten als ik thuis kom.
De dag starten we thuis achter de laptop, een nieuwe cliënt moet nog worden ingevuld in ons digitale dossier systeem. De stagiaire kent het systeem nog niet en alles wordt rustig doorlopen en ingevuld. Belangrijk is dat het aan de verplichte verslaglegging eisen voldoet.
Vandaag zien we zes cliënten, een volle dag met veel afwisseling. Als eerste gaan we naar een cliënt waarbij we vorige week diverse hulpmiddelen hebben uitgeprobeerd om zijn steunkousen zelfstandig aan en uit te krijgen. Hoe mooi zou het zijn als meneer hier goed mee overweg kan, zodat de thuiszorg voorkomen kan worden en de zelfstandigheid behouden blijft?
In het gesprek geeft de heer aan dat het alle dagen goed is verlopen en laat dit ook nog aan ons zien, een blije cliënt. Het hulpmiddel wordt aangevraagd en hopelijk zo snel mogelijk geleverd.
We rijden verder naar een alleenstaande vrouw met een chronische aandoening die merkt dat ze fysiek meer achteruit gaat. Met name het manouveren van de elektrische rolstoel in huis wordt lastiger. Zij wil graag dat we meedenken over een passende oplossing en terzijde tijd begeleiden in het WMO proces.
Snel gaan we verder naar een cliënt waarbij er onlangs een scootmobiel is geleverd en super graag de weg op wil. Wat jammer dat het weer niet meewerkt en we ons moeten beperken tot de uitleg van de bediening. We plannen voor volgende week meerdere afspraken in en duimen voor beter weer.
We verlaten Doetinchem en rijden richting Silvolde. Wat is het toch een voorrecht om bij de mensen thuis te mogen komen in hun eigen vertrouwde omgeving. Deze client is getroffen door een herseninfarct en is een aantal weken thuis na een revalidatieperiode elders. We werken nauw samen met buurtzorg en in deze casus hebben ze er ons bij gevraagd om te bekijken welke mogelijkheden er zijn voor een douchestoel. Na verdere inventarisatie van de hulpvraag spreken we af dat wij informatie opzoeken met betrekking tot de visuele beperking die is ontstaan en praten we elkaar bij middels een telefonisch consult een week later.
We rijden terug richting Doetinchem om onze laatste cliënt te bezoeken, een man, eind 60 en onlangs gescheiden. Op advies van de geriater zijn wij al langer betrokken om strategieën aan te leren met betrekking tot het tijdig innemen van medicatie. Later in de behandeling bleek dat er inzicht en overzicht ontbrak op het gebied van de uitvoering van huishoudelijke taken. Samen is er een schema gemaakt welke huishoudelijke taken belangrijk zijn en met welke frequentie deze dhr wil uitvoeren. Dit is in een weekschema gezet, met alle andere vaste activiteiten daarin vermeld. Hiermee is hij de afgelopen drie weken aan de slag gegaan en vandaag komen we evalueren of het schema hem helpt in het uitvoeren van huishoudelijke taken. Wat fijn om te horen dat de eerste hobbels zijn genomen en de heer het doen van zijn was meer op orde heeft en hier niet achter de feiten aanloopt. Over een maandje zien we elkaar weer, nu al benieuwd of het gelukt is om nog iets toe te voegen aan zijn huishoudelijke taken.
Ook kleine stapjes vooruit zorgen voor een positief gevoel en zet cliënten in hun kracht.
Voldaan rijden we naar huis, waar de administratie vanavond nog wel op mij wacht, maar dat ‘parkeer’ ik nog even, eerst naar mijn gezin!
